Berenklauw

Misschien heb je ze wel eens langs de weg zien staan. De Reuze Bereklauw of de Europese Berenklauw. Bekend om zijn “giftige” eigenschappen. De Berenklauw is niet giftig om te eten, maar fototoxisch. Dit betekend dat de plant je hele nare brandwonden kan opleveren. Wees dus altijd voorzichtig bij het plukken van de Berenklauw, zeker als de zon schijnt.

De toxiteit heeft de plant van nature om zichzelf te beschermen tegen insecten en dus ook mensen om niet opgegeten te worden. Alsof de plant van zichzelf weet dat ze lekker is.

De Nederlandse naam komt van de vorm van het blad, die is als de afdruk van een berenpoot. In Persische landen en in Rusland, weten ze maar al te goed dat de plant eetbaar is. De Perzen vijzelen het zaad en mengen het met zout en gebruiken dit mengsel Golpar Namak over hun bonenschotels. In de woongroep waar ik woon, wonen ook twee mensen uit Iran die waren blij verrast toen ik hier mee aan kwam zetten. Zij maakte vervolgens een bijbehorend recept voor mij. Mjammie!

In Rusland hakken ze de jonge stelen in stukken en laten het drogen in de zon. Er komt dat een suikerlaag op die ze als snoepjes eten. In Polen en Siberië maakt men van de plant een gerecht, bartszcz, half bier en half soep, door de bladeren met de zaden te koken vervolgens te laten gisten.

Dodonaeus beveelt de Bereklauw in een uitwendig papje aan tegen hoofdpijn. Leclerc ontdekte in 1926 de stimulerende werking van de plant op de geslachtsdrift. Hij beval een alcoholisch aftreksel,bereid uit de zaden, aan ter verhoging van de seksuele potentie. Altijd goed om te weten toch. (smile)