top of page

Smalle Weegbree - Plantago lanceolata -Ribworth Plantain


* English below

De smalle weegbree, ik liep hem in de beginnen van mijn culinaire zoektocht naar lekkere planten gek genoeg vaak voorbij. Ik wist dat het plantje bloedstelpend was, maar daar kon ik niet zoveel mee, want ik had nooit bloed, en kwam niemand tegen die een snee of iets had waarbij ik het kon uitproberen. Ik had geleerd dat het licht laxerend was en dat het zou kunnen helpen om aambeien te verhelpen maar ook ontstekingen van het mond- en keelslijmvlies zouden verholpen kunnen worden met weegbree. Niet zo heel interessant voro mij dus.

Totdat ik een keer op een wildplukkers bijeenkomst kwam, daar maakte een vrouw van wie ik helaas haar naam ben vergeten voor de kinderen pannekoeken haringen. Dat bracht mij op het idee om deze plant door een beslag van kikkererwtenmeel te halen om zo het pannekoekje hartig en veganistisch te laten zijn. Met een klein beetje zeewier in het beslag kreeg het dan ook echt iets vissigs.

Hoewel ik vaak bij het leren kennen van een nieuwe eetbare plant alles wil weten van wat en hoe het eetbaar is, kwam ik er pas jaren later achter hoe de bloemknop van de smalle weegbree smaakte. Tijdens mijn wandelingen laat ik de mensen altijd raden waar het naar smaakt. En zoals het gezegde luid; 'Over smaak valt niet te twisten', krijg ik vaak verschillende associaties van de mensen terug. Als ik benoem waar ik het naar vind smaken beaamd vaak iedereen dat toch ook.

Waar het naar smaakt volgens mij, daar kom je achter als je een keer met me mee wandelt.

Vorigjaar tijdens een stormachtige dag op Eetbaar Park, was de smalle weegbree als eerste aan de beurt. Ik vertelde over de recepten en hoe je de plant ook kunt gebruken voor de wondhelende en bloedstelpende eigenschappen. Aan het einden van de wandeling liep ik nog even het pavilioen in om wat heet water te halen voor een kruiden thee. Naast de opening van de deur staat een grote rozenstruik met fikse dorens. Door de harde wind krijg ik een doorn in mn harses, net boven mijn wenkbrauw. Oef, dat bloedde flink natuurlijk. Voorover gebogen, omdat ik niet mijn kleding onder het bloed wilde hebben, liep ik terug naar de deelnemers. Het bloed gutste mijn hoofd uit (dat is altijd een beetje heftig boven je wenkbrauw, maar is vaak minder ernstig dan het lijkt) De deelnemers keken even geschokt, maar na de herinnering aan de eerst geleerde plant van die dag, gingen zij gelijk over op actie. Ze wreven de bladeren tussen hun handen totdat het sap vrij kwam. Lachend drukte ik dit op mijn wond. Het bloeden stopte vrijwel direct.

Menno van Eetbaar Park kwam nog even met een plantenpleister. Namelijk het velletje van een blad van de Hemelsleutel. Dit was een nieuwe voor mij. Zo was de workshop wel erg hands on.

Ik heb wat foto's genomen van de verwondingen en deze aan hen nagestuurd. Binnen 3 dagen was er helemaal niets meer te zien van de wond, alsof hij nooit heeft bestaan.

The narrow plantain, strangely enough I passed it in the beginning of my culinary search for tasty plants. I knew the plant was styptic, but I couldn't do much with it, because I never had blood, and I didn't meet anyone who had a cut or something I could try it on. I had learned that it was mildly laxative and that it could help to treat hemorrhoids, but also inflammation of the mouth and throat mucosa could be remedied with plantain. So not very interesting for me.

Until I came to a wild pickers meeting, a woman whose name I unfortunately forgot to make pancakes pegs for the children. That gave me the idea to put this plant through a batter of chickpea flour to make the pancake savory and vegan. With a little bit of seaweed in the batter it really got something fishy.

Although I often want to know everything about what and how it is edible when I get to know a new edible plant, I only found out years later how the flower bud of the narrow plantain tasted. During my walks I always let people guess what it tastes like. And as the saying goes loud; 'There is no arguing about taste', I often get back various associations of people. When I name what I like, everyone often agrees.

I think what it tastes like, you will find out if you walk with me once.

Last year during a stormy day at Edible Park, it was the narrow plantain's turn first. I talked about the recipes and how you can also use the plant for its wound healing and astringent properties. At the end of the walk I walked into the pavilion to get some hot water for a herbal tea. Next to the opening of the door is a large rose bush with hefty thorns. The strong wind gives me a thorn in my resin, just above my eyebrow. Phew, that was bleeding naturally. Bent over, because I didn't want my clothes covered in blood, I went back to the participants. The blood gushed out of my head (which is always a bit heavy above your eyebrow, but is often less serious than it seems) The participants looked shocked, but after the memory of the first learned plant of the day, they immediately switched to action. They rubbed the leaves between their hands until the juice was released. Laughing, I pressed this to my wound. The bleeding stopped almost immediately.

Menno from Edible Park came with a plant plaster. Namely the sheet of a sheet of the Celestial Key. This was a new one to me. The workshop was very hands on.

I took some pictures of the injuries and sent them to them. Within 3 days, the wound was completely lost, as if it never existed.

Featured Posts
Recent Posts
Archive
Search By Tags
Er zijn nog geen tags.
Follow Us
  • Facebook Basic Square
  • Twitter Basic Square
  • Google+ Basic Square
bottom of page